Dzień 9. Obraz

Nie sądziłam, że  aż  tak spodoba mi się listopadowa dziennikowa zabawa Maknety.

 Z każdym dniem mój apetyt na pisanie rośnie.  Tematy  pobudzają do myślenia i analiz, jak przedstawić oryginalnie i z mojego punktu widzenia dane zagadnienie. Codziennie z ciekawością czekam na posty  innych uczestniczek i podziwiam jak niby ten sam podmiot jest interpretowany przez rożne osoby.

Codziennie jednym z pierwszych obrazów jest nasze odbicie w lustrze. To co tam widzimy nie koniecznie odpowiada rzeczywistości. Nasze doświadczenia, przeżycia kształtują, a czasem deformują widzenie własnego ja. Często nie doceniamy naszych umiejętności, zalet  i talentów, popadamy w kompleksy, zmagając się z tym czym, lub kim byśmy chcieli być, lub wizerunkiem jaki chcielibyśmy zaprezentować światu. Czasem nasze małe ego powiększa się w lustrze, jak pod lupa, z wielkości bakterii do drapacza chmur i przysłania nam cały świat ,a przede wszystkim prawdę o tym, kim jesteśmy.

Jak cię widza tak cię piszą. Staramy pokazać światu nie nasze prawdziwe oblicze, ale to w które wierzymy- zretuszowane fotoszopem, przykryte gruba warstwa szminki.
Takie maski spotykamy też w życiu i przyklejamy im etykietki- ładny, brzydki, gruby, chudy, głupi mądry, muzułmanin, chrześcijanin. Ciężko taka gębę zrzucić, ciężko pokazać światu, że nie jesteśmy tymi, za których nas biorą. Kujon od pierwszej klasy podstawówki jest kujonem, a rozrabiaka rozrabiaką i niewielu chce zajrzeć pod powierzchnie, co tam na prawdę się kryje.
Obrazy innych ludzi, powstające w naszych głowach są często odzwierciedleniem naszych własnych pragnień, leków, oczekiwań. Nie dziwmy się, kiedy z rozczarowaniem stwierdzimy, że rzeczywistość jest całkiem inna. I nie jest to wina osoby, będącej zwierciadłem naszych wyobrażeń.
Odrzucając stereotypy i zaglądając pod maski uczymy się innych i samych siebie.