Dzień 2- Ranek

Poniedziałek 5:00
ti-dadi-dada... trzy tony alarmu wystarczają abym zerwała się na nogi- nie jeszcze się nie obudziłam, jeszcze na śpiąco, jak robot szykuje się do pracy- mycie, purystyczny makijaż, ubieranie, śniadanie- wszystko zredukowane do minimum i do maximum zmechanizowane, aby o 5:21 zamknąć za sobą drzwi i stawić czoła jesiennej ciemności... zimne powietrze trochę mnie orzeźwia, na tyle żeby w autobusie wyjąc robótkę, lub książkę, którą niestety po 10 minutach jazdy znów muszę schować. Na dworcu niestety już za zimno by cokolwiek trzymać i chowam ręce w kieszeniach, wtulając głowę w kołnierz płaszcza, szalik i czapkę... Jeszcze pół godziny i siedzę przy biurku rozgrzewając ręce o kubek z kawą i przygotowując plan dnia- przyjęcia, wypisy, operacje..... i tak do piątku....

Dla takiego widoku warto wstać o 5 rano...

Sobota gdzieś miedzy 8:00 a 9:00
tuptuptup...cichutkie kroki na wełnianej, kremowej wykładzinie i za chwile małe, ciepłe ciałko wbija pięty w mój kręgosłup- " mamo chce spać z tobą!". O spaniu nie ma już mowy, tulimy się, mała ciągnie mnie za włosy i skacze po brzuchu. Za chwile dołączają kolejne, większe tuptusie i ładują się do łóżka, kłócąc trochę, która strona mamy do kogo należy. Najstarszy ląduje po lewej, średnia po prawej, najmłodsza na mnie. Przez chwile jest spokój, a potem zaczyna się przeciąganie kołdry z lewej na prawo, bo przecież nie może być, żeby jedno miało o centymetr więcej niż drugie. Kończy się to walka gilgotkową i wygonieniem dzieci do robienia śniadania. Śniadanie przygotowujemy razem, są gotowane na miękko
jajka- koniecznie z majonezem, albo jajecznica. Starszak jeszcze skoczył po świeże bułeczki i rogaliki. Po wspólnym śniadanku 15 minut dla mamy- z książką, robótką i kubasem kawy..... szkoda ze weekend to tylko 2/7 tygodnia.....